Dag 16 van Whangapapa naar Lower Hut



Weer lekker vroeg opgestaan zodat we om 09.00 uur kunnen vertrekken naar Lower Hut. Onderweg even gestopt zodat onze Niky Lauda een tukkie kan doen want de tocht van gisteren laat toch wel haar sporen na. We hebben beiden gelukkig geen spierpijn maar je merkt wel dat je lichaam iets meer rust nodig heeft.  Goed gemutst beginnen we aan de rit van 305 km. Zoals echte Limburgers in het buitenland, wordt Beppie Kraft opgezet en al snel zitten we samen zitten we “sjoenkelend” en een beetje melig ons te vergapen aan het landschap. We zien schapen links van ons, schapen rechts van ons, koeien die verdwaald zijn in veel te grote weilanden. Weet dat 87% van de Nieuw Zeelanders in de grote steden als Auckland, Wellington, Hamilton en Christchurch woont en de rest van de bevolking verspreid in de lege tussengebieden. Dan de wetenschap dat het merendeel van de mensen op het Noordereiland woont betekent dat we blij moeten zijn met elke Nieuw Zeelander die we tegenkomen op het Zuidereiland buiten Christchurch. Dat wordt dus zoeken geblazen na zondag!

Het landschap blijft agrarisch en we merken ongeveer 30 km voor Wellington dat langzaam buitenwijken gaan ontstaan. Ook hier herken je weer de wijk “Beverly Hills” van Wellington en liggen er villa’s op super locaties. Het verkeer wordt weer drukker en voor we het weten zitten we weer midden in de spits. Beiden verheugen we ons op Wellington maar zijn we de afgelopen twee weken wel verliefd geworden op de natuur en het rustige landschap. De campground is weer helemaal top en we kopen snel internet om weer ons verhaal met jullie te delen. De laatste twee dagen op het Noordereiland, tjonge wat is dat weer snel gegaan. In ieder geval gaan we in deze stad weer op zoek naar een Belgisch stammeneké om het zondag gevoel van Café Boyens bij ons te houden.



Bevverly Hills van Wellington



Dag 15 Tongarira Alphine Crossing

The blue lake op de Tongariro Track

Gisteravond zag het er al goed uit, en dan heb ik het over het weer, hetgeen vanochtend bevestigd werd. De lucht was al blauw en er waren vanuit de campground twee busjes gevuld met wandelaars die vandaag de Tongariro Crossing op het programma hebben staan. Toch wel spannend wetende dat je de die dag tussen 15.00  en 17.00 uur de Crossing afgerond moet hebben. We worden nog een keer toegesproken en dan worden we om 08.30 uur “los gelaten” aan het begin van de track. Een verrassing had ik al direct te pakken toen daar voor diezelfde tracking Denise van Etten stond. Met Denise werk ik veel samen en we hadden verwacht elkaar pas op het Zuidereiland te treffen. Wat kan de wereld af en toe toch klein zijn!

Het eerste anderhalf uur was hellend en zijn we een kleine 100 meter geklommen, een kind kan de was doen (pffffffff). Daarna kwam het echte werk en zagen we voor ons het parcours dat afgelegd moest worden. Wandelaars zag je in het niets verdwijnen wetende dat dit onze voorgangers waren. Even slikken en vooral doorlopen en verstand op nul. Het woord “parcours” klinkt jullie wellicht vreemd in de oren maar er was echt een route uitgestippeld met enorm veel houten trappen (waarvan Mérie  de tel verloren is maar alle trappen goed genomen heeft!) en houten vlonders gedurende de stijging van 1200 meter naar 1700 meter. Hier was onze eerste echte rustpauze en hebben we genoten van het landschap en begreep ik waarom nu net hier het 2^de deel van “The Lords of the rings” was opgenomen. En dan zie je dat er mensen nog veel hoger naar de top lopen en kijken we met een ander koppel naar de bizarre hoogte die gelopen wordt. We hadden in ons achterhoofd de wetenschap dat er nog een aantal andere tracks gelopen konden worden niet wetende dat wij straks dit zelfde parcours zouden afleggen. Leuk om even te vermelden is dat vanuit Australië een groep rekruten ook de track lopen met een bepakking van 20 kilo. Het zijn ongeveer 40 jongens en meisjes in de leeftijd tussen 18-20 jaar. Ze zijn volledig gekleed in gevechtstenue en puffen met ons samen de bergen op. 

En nu zie je waar de opnamens zijn gemaakt van "The Lord of the Rings"

Vervolgens zijn we van 1700 meter naar 1900 meter geklommen voor de “Red Crater” te bezichtigen. Wauw, meer kunnen we niet zeggen over de Rode Krater, des te meer over de weg daarnaar toe. Twee lettergrepen: af en zien! @#$%^&* wie had dit ook alweer aanbevolen en welke gek is erop ingegaan????? Elke schoonheid heeft zijn prijs en eerlijk is eerlijk, dit was elke stap waard die gezet werd. Een fantastische uitzicht, keer op keer………..wetende dat je daarna weer in het stof moet bijten.

We zijn  veel Nederlanders tegengekomen tijdens de track naast “mijn collega” Denise. Veel jeugd komen we tegen en soms vragen we ons af waar ze het allemaal van doen.  Ze komen vaak niet voor een paar weken maar reizen maanden door dit land. De een heeft zijn huis verkocht om een jaar te reizen (33 jaar v) en de koppels die we tegenkomen hebben meestal een wereldticket en reizen daarmee naar Nieuw Zeeland, Australië, Vietnam en Laos. Hun vakantie periode wisselt tussen de 4 en 12 maanden!



Hier krijg je het gevoel dat de hele wereld aan je voeten ligt



Voor de vakbroeders zijn we geklommen van 1100 meter tot 1900 meter en eindigt de afdaling op 800 meter! In totaal was de afdaling 8 km hetgeen een aanslag was op rug, knieën en heupen. In totaal hebben we er 7 uur en 15 minuten over de track gedaan. Totale afstand 19,5 kilometer en …………………reuze trots op onszelf!
Als beloning hebben we, onder de stralende blauw hemel, het glas ter hand genomen, gevuld en gevuld en gevuld. ’s Avonds zijn de “overburen” nog een glaasje komen drinken en hebben we gezellig over ditjes en datjes gekletst tot de alcohol echt op was. Het waren Limburgers dus naast het VVV t-shirt hebben wij de Limburgse vlag uitgehaald, Beppie Kraft opgezet en tot in de late uurtjes de crossing nog eens over gedaan.

Een dag om nooit meer te vergeten!
En wil je zelf de uitdaging aangaan kijk dan op: http://www.whakapapa.net.nz/Presentation/PresentationJs2.aspx?ID=15005

PS we hadden geen geld meer voor Chateau Tongariro, ha ha en hebben het avondeten in vloeibare versie verwerkt!

Dag 14 “een dag die anders verloop en een mysterie opgelost”



Het uitzicht vanaf "The Forgotten World Highway"



De hele nacht regent het en als de wekker om 06.30 uur van zich laat horen dan zien we dat de weergoden deze dag andere plannen hebben. Het zal wel wasdag zijn want er komt heel wat “zegen van boven”.  Voor de zekerheid zorgen we dat we toch op de afgesproken tijd bij de opstapplaats zijn voor de Tongariro Crossing. We krijgen daar zoals verwacht de bevestiging dat de tocht gecanceld is omdat het regent en de wind heeft toegenomen. Gezien deze weersomstandigheden is het ook beter zo want je hoeft het gevaar natuurlijk niet op te zoeken. We besluiten een dag langer te blijven en passen ons reisschema aan en realiseren ons dat de “trouwe lezers” van de weblog ons 3 dagen moeten wachten op de volgende verhalen.  Maar de Tongariro crossing is voor ons één van de hoogte punten op het Noordereiland dat we willen meemaken. Daarbij heeft Wim een T-shirt gekocht waar deze track opstaat en is het voor hem niet toepasselijk dit t-shirt te dragen zonder gepuft en gesweet te hebben, toch?……..wen schon den schon!

De regen zal de hele dag aanhouden dus gaan we op zoek naar een andere dag invulling. We besluiten naar het westelijk gedeelte van het Noordereiland te rijden om Mount Taranaki, ook wel bekend als de Mount Egmont, een bezoek te brengen. Dit is een reis van ruim 175 km die we in een kleine 4 uur afleggen. Onderweg zien we weilanden in verschillende kleuren groen die als zacht fluweel over de bergen liggen en netjes glad zijn gestreken. In deze regio verblijven naast koeien ook duizenden schapen zoals we ons dit voorgesteld hadden tijdens de voorbereidingen van de reis. Vanwege de ongelooflijk uitgestrekte weilanden vroegen we ons af hoe een herder hier letterlijk en figuurlijk “zijn schaapjes op het droge krijgt”.  Nog geen 10 minuten later krijgen we het antwoord………………de herder en zijn colli’s (honden) zijn in een weiland druk bezig met het bij elkaar drijven van de kudde en dat direct voor onze neus. Echt een prachtig beeld dat we vastgelegd hebben.

We rijden vervolgens op de HW43 die de naam “The forgotten world Highway” heet en ruim 150 kilometer lang is. Het is een prachtige weg met een onverhard stuk er tussen. Je zult maar postbode zijn en een pakketje moeten afleveren op “Forgotten World Highway 3275”, kan je uren mee bezig zijn! We gaan door een tunnel die ruim 50 cm breder is dan onze camper, echt cool, en komen tijdens deze rit wellicht een 10-tal ander weggebruikers tegen. Het is een weg met héél véél bochten, geen recht stuk is langer dan 200 meter. Een ware uitdaging voor de chauffeur die er als “Nikky Lauda” doorheen ging en met een brede lach (ha, ha, ha) de “chef van de keskes”(kastjes voor de Nederlandse lezer)  gedurende de rit halsbrekende toeren liet uithalen om het keukengereedschap binnen boord te houden. Voor de trouwe lezers: “er valt niets te spannen met touwtjes aan deze kastjes”!  

Aangekomen bij de Mount Taranaki konden we alleen uit de “Guide Nieuw Zeeland” genieten van de prachtige plaatjes en verhalen van deze streek en met name van en over de Mount Taranaki want ook hier waren de weergoden met de wasdag goed aan het uitpakken. We hebben letterlijk met onze camper aan de voet van de berg gestaan maar hebben deze niet gezien. Dit heeft niets te maken met de verkeerde oogsterke of het niet in hebben van lenzen maar gewoon een hele dichte mist. Er zat niets anders op dan terug te kijken op een heerlijke rit door het prachtige landschap en de terugreis in te zetten.

Weer of geen weer.......WIJ waren er!

Om niet weer dezelfde weg te rijden zijn we nu via Wanganui terug gegaan (272 km) zodat we dit stukje ook nog konden meenemen. En daar hebben we ontdekt waarom er zoveel Nieuw Zeelanders op blote voeten lopen. Het mysterie werd ons zo maar uit de doeken gedaan en hebben we het antwoord voor jullie vastgelegd. Je ziet het: de Nieuw Zeelander hangt zijn schoenen letterlijk aan de kant!



en zo doen ze dat in Nieuw Zeeland

Aangekomen op de campground hebben we gegeten en alles weer klaar gemaakt voor morgen want dat is het eindelijk zo ver. We gaan de Tongariro track lopen al is het maar zodat Wim straks zijn t-shirt met gepaste trots kan dragen.

Dag 13 van Taupo naar Whangapapa



Het aanblik als je Wangapapa binnen komt in het National Park

 



Het is een beetje bewolkt als we vertrekken met een temperatuur van 19 graden. Langzaam trekt de ochtend nevel op en maken we gebruik van een enkele parkeerplaatsen van waaruit prachtige uitzichten te genieten zijn. Inmiddels heeft Wim zich echt ingeleefd in het landschap en is hij het ruige ruwe pad opgegaan. Het had niet veel gescheeld of hij was van de markt in Rotorua afgekomen met een vol getatoeëerde arm. Deze kan je namelijk kopen in de vorm van een dun truitje waarvan de “mouw” bestond uit verschillende Maori tatoeages. Achteraf hadden we dit voor de carnaval moeten meenemen.
 Vanochtend hebben we lekker uitgeslapen en zijn we pas om 10.00 uur vertrokken naar Whangapapa. Een rustige opstap naar ons avontuur van morgen namelijk de “Tongariro Alpine Crossing”.  De Tongariro crossing is een zeven tot acht uur durende wandeltocht langs verschillende kratermeren rond de top van de Mount Tongariro. Het is een van de mooiste eendaagse tochten van het land, zij het wel een zeer vermoeiende,  die jaarlijks wordt gelopen door ruim 40.000 wandelaars. En vanaf morgen door 40.002 wandelaars!

We weg naar Whangapapa brengt ons door het Tongariro National Park dat vol staat met brem, in volle bloei. De kleuren zijn geweldig dus daar moeten we even een “plaatje van schieten” nu Mérie in haar kanarie outfit gekleed was.

De brem staat in volle bloei en versiert het "zwarte lint" dat ons door Nieuw Zeeland brengt

En dan opeens komt ze tevoorschijn………….., niet Mérie maar de Mount Ruapehe. Nou als je deze berg ziet liggen in het landschap dan wordt je toch wel even stil, adembenemend, trots, krachtig en machtig zijn de eerste woorden die je invallen. En daar gaan we lopend en schravelend doorheen, langs of overheen???

Even een stukje cultuur onder de noemer “een historisch geschenk”. Het land rond Tongariro behoorde grotendeels toe aan de Tuwharetoa, in wiens ogen de pieken Tapu, heilig waren. Maar Europeanen wilden de toppen toch beklimmen (eigenaardig volkje). Uit bezorgdheid om zijn heilige bergen nam het stamhoofd van de Tuwharetoa,Te Heuheu Tukino een belangrijke beslissing. Op 23 september 1887 schonk hij de bergen aan alle Nieuw Zeelanders. Dit was het eerste nationale park van het land en pas het 4^de in de wereld. Het gebied was oorspronkelijk 2648 ha groot en is uitgebreid tot 76.000 ha. In 1991 werd het uitgeroepen tot werelderfgoed gebied en staat het op de lijst van de Unesco.

We zijn al vroeg op de campground en hebben geboekt voor 2 dagen én voor de crossing de volgende dag om 7.30 uur. De weersvoorspellingen zijn minder, er wordt regen verwacht maar dat geldt ook voor de dagen daarna , verplaatsen naar een andere dag was niet mogelijk. We zijn voor de crossing gekomen dus gaan we de uitdaging ook aan, weer of geen weer. Stiekem hopen we toch op een mooie track wetende dat we onszelf tegenkomen maar als beloning prachtige uitzichten “te verwerken krijgen” waarvan we jullie een paar plaatjes zullen laten zien.

Weet dat als jullie maandagavond voor het knapperende haardvuur zitten, wij de eerste stappen zetten van de crossing,  en als jullie lekker onder de wol liggen, wij ons afvragen “welke gek” deze crossing aanbevolen heeft, en als jullie dan eindelijk wakker worden, wij voldaan terug kijken op een ervaring die niemand ons meer afneemt.

Zo en nu eerst………………een Bavaria

Oh ja, Wim heeft twee nieuwe aanwinsten……………..voor de puzzelaars onder ons “zoek de verschillen”!

Zoek de "aanwinsten" van deze ruige bink

Dag 12 van Rotorua naar lake Taupo

Waimangu volcanic Valley

Leuk dat jullie met zoveel mensen kijken en reageren op onze weblog. Vandaag gaan we op zoek naar het zondag gevoel in Nieuw Zeeland.  We hebben lekker iets langer uitgeslapen en genoten van een ontbijtje in de zon en de dag van vandaag voorbereid. Voor we jullie hier naartoe  meenemen, willen we jullie eerst iets vertellen over deze stad en de streek.  Rotorua is een gebied vol wonderbaarlijke geothermische verschijnselen, weelderige bossen, sappige weiden en kristalheldere meren. Het ligt op een vulkanische breuklijn die zich over 200 km uitstrekt van White Island, in zee voor de kust, tot in het Tongariro National Park. Een gebied dat rust op een slapende vulkaan waarvan de laatste in 1886 is uitgebarsten. De stad heeft nog steeds de grootste concentratie inwoners van Maori-afkomst van alle Nieuw-Zeelandse steden en is dan ook een van de belangrijkste centra van de Maori cultuur.

We zijn eerst aan het Rotorua Museum een bezoek gaan brengen. Dit heeft ooit dienst  gedaan als een badhuis dat internationale bekendheid genoot. Vooral de Britse society kwam hier kuren en men heeft tot op de dag van vandaag veel van deze rijkdom weten te behouden.



We hebben genoten van het pand, de verhalen van vroeger en de prachtige tuinen. Alles is bewaard gebleven in de oud koloniale stijl. Je proeft als het ware het welvarende verleden als je hier rondloopt. We hebben een tentoonstelling bijgewoond waarin het ontstaan van dit gebied werd weergegeven. Was wel even lachwekkend toen we “door elkaar geschud werden” omdat een vulkaanuitbarsting werd nagebootst (voelt als Efteling en Movie World). Ik kreeg wel even de slappe lach toen iemand naast me spontaan riep “Bert, Bert, zie je dat?........wat Ernie?” Wim zit weer helemaal in zijn kindertijd en geniet met volle tuigen…………..Hetgeen indruk op ons heeft gemaakt is het feit dat de Maori’s deel hebben uitgemaakt van de 2^de wereldoorlog.  Ze hebben onder andere in Griekenland, Italië en Egypte mee gevochten en zijn er 1 op de 6 nooit meer terug gekomen in Nieuw Zeeland. En na een bezichtiging is het natuurlijk weer tijd voor de cappuccino en een kleine versnapering. 

een lust voor het oog

  

Op ruim 20 km ten zuiden van Rotorua ligt de Waimangu Volcanic Valley. In dit ongerepte vulkanische gebied bevindt zich de Waimangu Cauldron, die als het grootste “kokende meer” ter wereld wordt beschouwd. Via een wandel pad kan je in 2 uur tijd langs borrelende kratermeren, dampende riviertjes en met algen bedekte plateaus van kiezel naar de oever van Lake Rotomahana lopen. Vandaar hebben we een boottocht gemaakt naar de bijzonder actieve “steaming cliffs”. Voor iedereen die ooit van plan is naar hier te komen kunnen we alleen maar zeggen dat dat één van de kleurrijkste geometrische attracties van het gebied is dat ontstaan is op 10 juni 1886.

Ook vandaag hebben we weer heel veel cultuur en informatie opgenomen. Elke dag voelt als een cadeautje en betaalt zich dik en dubbel terug. Wim mist alleen de vaatwasmachine en de Grimbergen van de zondagmiddag maar krijgt meer dan genoeg compensatie.

Dag 11 van Papamoa Beach naar Rotoruwa

Als we om 07.30 uur wakker worden kijken we vanuit onze “villa” over de diepblauwe zee. We liggen met de derriere van de camper aan het water dus het is een kwestie van even een gordijntje openen. Op het strand staan de Kerstbomen al gepland, het zijn bomen  van ruim 20 meter hoog die, zo lijkt het, tak voor tak aangebracht zijn, van piek tot ongeveer 2 meter van de grond. Voor de campground worden Kerstbomen verkocht en het blijft een vreemd gezicht als je mensen in korte broek ziet staan en een temperatuur van ruim 21 graden waarneemt.

Na even met onze Travelagent “Pie & Co” afstemmen via MSN en dan vertrekken we richting Rotorua. Als gezondheids freaks in wording gaan we een bezoek brengen aan Kiwi 360. Kiwi’s groeien van nature hier beter dan elders in de wereld omdat er een aantal unieke, natuurlijke omstandigheden zijn, die voorzien in een perfecte omgeving voor de teelt.

Elk jaar wordt een minimum van 80 miljoen kratten (met een gemiddelde van 30 stuks fruit) uitgevoerd waarvan 90% uit dit gebied komt. Er zijn 3 soorten kiwi’s, de groene, de goude en de Kiwikers.  Deze laatste wordt alleen voor de eigen markt gebruikt. De kiwi’s worden geplukt in de maanden april-mei-juni-juli waarvoor er 25.000 seizoen werkers nodig zijn (hoofdzakelijk Aziaten.) 6.000 vast personeel die ook nog moeten voldoen aan een bepaalde grootte want………….als je langer dan 1.65 bent wordt het plukken moeilijk.  In het voorjaar vindt de bevruchting plaats en zorgt de “mannelijke kiwi boom” voor de bloesem en worden legers van bijen ingezet voor de bevruchting. Meer dan 40.000 bijenkorven worden verspreid over de velden met ieder ruim 3.000 bijen. Een indrukwekkend verhaal en een rondrit in een karretje over het veld. Tot slot weer even bijgepraat met een cappuccino en gezond stukje kiwi gebak, en verder naar onze volgende stop in Hell’s Gate.   Mocht je zelf even een kijkje nemen bij Kiwi 360, ga dan naar www.kiwi360.com



Tjonge wat een "stank" je weet nu hoe een te lang gekookt eitje ruikt



Hell’s gate schijnt het meest actieve geothermische gebied te zijn van Rotorua. De vulkanische verschijnselen doen zich voor op ongeveer 4 ha, met als hoogtepunt de warme waterval Kakahi Falls. Onze “waterdeskundige van WML” heeft zich toch een paar keer achter een oor gekrast toen werd aangegeven dat de temperatuur van het water tussen de 100 en 115 graden is. De stank van de zwavel die uit iedere kier in de aardkorst komt zorgt ervoor dat de bezoekers toch met gemengde gevoelens rondwandelen. Laat je zelf overtuigen en kijk op www.hellsgaterotoruwa.co.nz We hebben ruim een uur rondgelopen op dit stukje maandlandschap en zijn géén vis tegengekomen, ook geen subtropische!

Als klap op de vuurpeil zijn we vervolgens naar Whakaraewarewa Therminal Village gegaan. Dit is de volle naam van het laatste Maori dorp en betekent “de verzamelplaats van Wahioás leger”. 300 jaar geleden bracht Wahio, een krijgsman en stamhoofd, een leger bijeen om wraak te nemen voor het ombrengen van zijn vader. Vervolgens werd het hele gebied vernoemd naar de daden van Wahio en zijn leger. We hebben een rondleiding gehad door het dorp dat bewoond wordt door mensen van de Tuhourangi Ngati Wahiao stam.  Ze benutten de bronnen voor het koken, wassen en verhitten van alledag. Er is géén stromend warm water in het dorp, alles wordt gehaald uit de bronnen. Ongelooflijk dat mensen nog zo leven.

Kijk en zo schrijf je het in de Maori-taal, knap dat ze het kunnen uitspreken

Onderstaand een paar leuke weetjes:

·         Hangie Stoomdozen ofwel eten dat in de aarde wordt gaar gestoomd. Wij noemen dit een magnetron

·         Waipuru ofwel onderdompelen. Deze badvijver wordt gebruikt de wasketel van het dorp voor het uitkoken van luiers en linnen vóór de was.

·         Hirere is één van de badvijvers van het dorp. We hebben op het plateau gestaan met onze slippers en kunnen uit ervaring vertellen dat je deze hier beslist niet uit zal doen omdat de grond onder ons behoorlijk heet is .

·         Urupa ofwel begraafplaats. Men is erg spiritueel ingesteld maar we vonden het vreemd dat ook bij het plaatselijk kerkhof letterlijk “de stoom” uit de grond komt. Of dit nu een prettige rustplaats is??

Wil je ook dit dorp zien, ga dan naar www.whakarewarewa.com en overtuig je zelf.



Een eigen "hot tob" op het terrein. 's Morgens is het wassen tussen 05.00 - 08.00 uur en 's avonds van 18.00 tot 20.00 uur. Mannen en vrouwen gaan appart of je gaat als familie de buud in (dit is géén grapje maar de dagelijkse gang van zaken)



Tot slot hebben we nog genoten van de hoogste geizer van nieuw Zeeland namelijk de Pohuto. Jammer dat het een beetje bewolkt was waardoor het contrast van het water tegen de blauw lucht in het niet is gevallen.

Vermoeid van de indrukken en een stevige verkoudheid die Mérie te pakken heeft, waren we toch om 17.30 muur op de campground. Even een uurtje voor ons zelf en dan weer heerlijk voorbereiden op de dag die komen gaat.

Oh ja…………..we zitten heel dicht bij “ het dorp van de hobbits” van de film “The Lord of the Rings”, misschien morgen toch even een kijkje nemen. www.hobitontours.com

Dag 10 Van Coromandel naar Papamoa Beach

    

Vandaag weer met een strakke blauwe lucht opgestaan. De route brengt ons vandaag via de Westkunst van het Noorder Eiland naar Papaoa Beach. Ze zeggen weleens dat de “tijd vliegt”. We kunnen dit volledig onderstrepen. Heeft niets te maken met Alsheimer maar geloof het of niet we weten nu al vaak niet welke dag of datum het is. De balans van de eerste week is opgemaakt. In totaal hebben we 861 km gereden en om ons door “de winter” heen te helpen is een kleine donatie voor de Kerst mogelijk op ING 6433440 onder het motto “help Wim en Mérie Nieuw Zeeland door”.


Cathedral Cove



De eerste kilometers laten ons weer het landschap in volle glorie zien. Nooit geweten dat er zoveel verschillende koeien zijn in de kleuren zwart en bruin. Met honderden zie je ze in de weilanden staan waar ze soms echt in het niet vallen gezien het enorme uitgestrekte landschap. De verrassing van vandaag was het plaatsje Hadie.  Een betoverend strand met witzand en kristalhelder water waar allerlei vormen van vermaak mogelijk zijn. Een pad aan de noordkant van Hahei gaat naar de Hot Water Beach. Dit is een plek waar geothermische activiteit heerst. Het zeewater zakt naar “onderaardse reservoirs” die door warm Lava gesteente op 2000 meter diepte opgewarmd wordt en vervolgens weer naar boven gestuwd wordt. Bij eb is dit te zien en voelen aan de stoom die in sommige plekken uit het zand opstijgt. Jammer genoeg waren we er bij vloed dus hebben we dit spektakelstuk niet kunnen voelen. De tweede grote trekpleister vanuit Hadie is Cathedral Grove, een indrukwekkende doorgang in de rotsen. Hier hebben we ook voor het eerst ervaren dat het naar de vakantieperiode toegaat in Nieuw Zeeland. Op de weg ernaar toe waren de parkeerplaatsen bezet en stonden auto’s in de berm. Goed dat er speciaal voor ons een parkeerplaats was vrijgehouden! Op een bord stond met grote letters “campervan parking only”, kijk dat is nog eens service!

Een wandeling van ruim 45 minuten zou ons brengen naar het strand bij Cathedral Grove. Mérie heeft aan de waterval een soort “tik” overgehouden en telt nu alle trappen. Het waren er deze reis 200 op de kop af. Vaak wil ze er een aantal van dichtbij zien en ook deze keer is dit weer gelukt. Ik raak hier aan gewend en dacht vaak dat ze voor mij op de knieën ging, maar niets is minder waar, ha ha. Is gewoon haar charmante stijl…………….

Prachtig uitzicht over Pacific Ocean bij Cathedrall Cave

Dat het zonnetje er is voelen we “aan den lijve”, we kleuren rood, een teken om zonnebrand crème te kopen. Een beetje verkoudheid erbij van de airco en het vakantiegevoel is en blijft compleet. Even een opmerking tussendoor. Er was een café in Hadei met de tekst “Open, till we’ve closed”. Wellicht een hint voor Boyens…….Jan??

Inmiddels zijn we de fruitstreek ingereden en op een prachtige campground aangekomen in papamoa Beach, even kijken………zie www.papamoabeach.co.nz