Dag 43 “De terugreis”

De terugreis kan beginnen!

Vandaag begint de terugreis, een reis van ongeveer 38-40 uur via Christchurch naar Auckland, Hongkong, Amsterdam en de eindbestemming Geleen.

Het liefst hadden we nog 2 weken bijgeboekt maar helaas, helaas laat de Visa dit niet meer toe en moeten de verlofdagen weer opgebouwd worden. We nemen afscheid van Nieuw Zeeland, een land dat ons de afgelopen 6 weken enorm geboeid heeft en waar we genoten hebben van de prachtige natuur en kennis gemaakt hebben met een hele vriendelijke en gastvrije bevolking.

Een land waarin unieke plaatsen te bezoeken zijn die nergens ter wereld te vinden zijn zoals:  de koningsalbatrossen op het zuidereiland,  het helderste water ter wereld van Pupu springs, met geothermische activiteiten. Het land met haar historische bezienswaardigheden zoals Arrowtown het goudstadje of Dunedin met het station, een erfgoed uit de 19^de eeuw van waaruit de Trans Alpine Expres loopt, een van de mooiste spoorlijnen ter wereld. Het Nieuw Zeeland met de mooiste natuur te vinden in Tongariro National Park en haar Tongariro crossing of de kust bij Kaikoura met de walvissen, Abel Tasman National park en de Malbouro Sound bij Picton. De adembenemende landschappen zoals: Bay of Islands, Milford Soud of Mount Cook de Frans Jozef gletsjers.

Een vakantie om nooit meer te vergeten en absoluut de moeite waard!

Dag 41 Van Kaikoura naar Christchurch

De tram van Christchurch

Dag 42 van Kaikoura naar Christchurch

Als we deze ochtend wakker worden is het gewolkt en regent het een beetje. Een teken aan de wand zullen we maar zeggen. De zon wordt “ingepakt” en het is de dag naar onze eindbestemming Christchurch vanwaar we de terugreis gaan inzetten.

Het hotel, de luchthaven alsook het inleveradres van de Camper, liggen allemaal dicht bij elkaar.  De planning is dan ook dat we eerst inchecken bij het hotel, de camper inleveren, tickets uitdraaien en tot slot Christchurc,  gaan verkennen en we afsluiten in “ons Belgisch stammaneké”.

Na 6 weken gereisd en geslapen te hebben in de camper krijgen we nu een bed te beschikking en kamer met bad. En wat denk je………………..valt tegen! Het bed lijkt wel een waterbed of beter gezegd een springkussen, zo gewend zijn we aan onze “matras” in de camper, ha ha. Vervolgens wordt de camper ingeleverd en hebben we alvast gekeken naar de diverse mogelijkheden op dit gebied. Blijkt zo te zijn dat Britz, Maui, Apollo en Backpacker allemaal tot dezelfde verhuurmaatschappij behoren en dat het goedkoper is direct te boeken i.p.v. via een tussenpersoon. Een tip dit we ons in de oren knopen want we hebben weer “stoute plannen” zodra de bankrekening weer is aangevuld.

Vervolgens gaan we de stad verkennen nadat we flink gestoeid hebben met het uitdraaien van de tickets. Christchurch is een prachtige stad en inmiddels schijnt het zonnetje weer zodat we weer eens opvallen met onze hoge wandelschoenen en regenkleding. Deze stad zit vol leven en het is dan ook gezellig druk als we de bus uitstappen.
Christchurch gaat er van oudsher prat op een typische Engelse stad te zijn, geheel volgens Britse tradities, fraaie parken en stijlvolle bouwwerken. Op het plein staat een indrukwekkende Neogotische Kathedraal van waaruit de straten als een vorm van dambordpatroon zich voor ons ontvouwen. Op het plein zijn viertal dames geld aan het ophalen voor de internationale wedstrijden tapdansen in Dublin. De sfeer zit er dan ook al direct in. Er loopt een tram door de stad waar toeristen  uiteraard volop gebruik van maken. Een prachtig gezicht dat ook wij vastleggen. We genieten in deze stad en zien ook de gevolgen van de aardbeving van september 2010. Vele prachtige oude gebouwen staan in de stijgers en er wordt hard gewerkt de stad weer “op te knappen”.  We lopen nog even een reisbureau naar binnen om na te vragen wat vluchten vanuit Nieuw Zeeland naar Australië kosten vanwege het feit dat veel toeristen tussendoor nog (even) naar Australië gaan. Als je dan hoort dat een retourtje naar Sidney omgerekend slechts € 75,-- kost, begrijp je opeens waarom deze combinatie wordt gemaakt mits je voldoende (verlof)dagen hebt en saldo op de creditkaart!

Een leuk souveniertje voor Jaap?

De laatste souvenirs worden ingekocht en we sluiten af zoals gezegd in het Belgische stammaneké dat ons inziens het mooiste is dat we gezien hebben in Nieuw Zeeland. In Nieuw Zeeland kan je in alle cafeetjes eten dus nemen ook wij de menu kaart in de hand. Tja en als er dan bitterballen op de kaart staan dan moeten deze toch wel even geproefd worden…..mmmmmmmmmm, de echte!

Na een paar glaasjes Leffe wordt de taxi gepakt naar het hotel. En één ding weten we zeker “ooit komt er een dag dat we terugkomen” want we voelen ons op een bepaalde manier “verbonden” met dit mooie plekje op de aarde.

Dag 40 van Motuake naar Kaikoura “het einde van de vakantie nadert”

Al heel vroeg maken we ons op om richting Kaikoura te gaan. We hebben er bewust voor gekozen om niet in één ruk door te gaan naar Christchurch maar nog even gezellig in Kaikoura te overnachten. Dit is een prachtige plaats aan de oostkust waar we goede herinneringen aan over gehouden hebben. Het is ook de dag van de voorbereidingen voor de terugreis die langzaam maar zeker nadert. De was wordt dan ook op de campingplaats gedaan en de tassen worden gepakt zodat we hier dinsdag niet te veel tijd mee kwijt zijn.

De rest van de dag hebben we winkeltjes bezocht en nog wat spulletjes gekocht voor de een of de ander. Wim had “vrijaf” van de afwas dus zat er niets anders op dan uit te gaan eten. De Nieuw-Zeelandse wijn smaakt meer dan goed en ook het bier “waar N-Z trots op is” wordt nog eens goed uitgeprobeerd vandaag. In het café kijken we nog naar het voetballen uit Engeland en zien iedereen gehuld in warme kleding………….en wij….wij hebben een zomergevoel, echt bizar.

De tijd van komen is gegaan en de tijd van gaan is gekomen. De afgelopen dagen hebben we dit “einde gevoel” zo goed als het ging weg weten te stoppen maar helaas, er is nu geen ontkomen meer aan. Op een of andere manier hebben we allebei het gevoel dat we hier nog een keer terug komen. Nieuw Zeeland kunnen we iedereen aanbevelen, het is meer dan de moeite waard.

Morgen gaan we de camper inleveren en hebben we een hotel in Christchurch geboekt. Het wordt dan afsluiten in ons “Belgisch stammaneké”, vluchtgegevens uitdraaien, taxi bestellen en de terugreis van ruim 36 beginnen, pffffffffffffffff.

Vandaag geen foto maar wel een kort verhaaltje van twee mensen in Nieuw Zeeland die zich voorbereiden op de terugreis en eigenlijk helemaal geen zin hebben terug te komen………………

Dag 40 Het paradijs ofwel Abel Tasman National Park en het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes

Abel Tasman National Park

In de streek waarin we vertoeven wordt een groot deel van de nationale productie van appels, nashi-peren, kiwi’s en bessen en zelfs de gehele landelijke hopproductie verbouwd. Waar zich vroeger akkers met tabak uitstrekten, wordt tegenwoordig veel hop voor de bierproductie verbouwd. Ook komen er steeds meer wijngaarden in deze streek en zijn bosbouw, visserij en scheepsonderhoud belangrijke bronnen van inkomen. Tegenwoordig past men voor de Kiwi een andere techniek toe namelijk een vorm van “kunstmatige inseminatie”. De mannelijke planten worden in grote getalen gekweekt en de bloesem wordt vervolgens “geplukt” en worden er mechanisch de zaadjes uitgehaald die vervolgens op de vrouwelijke planten worden “losgelaten”. Het romantische verhaaltje van “de bloemetjes en de bijtjes” gaat hier helaas niet meer op.

Deze informatie krijgen we van onze gids met wie we vandaag naar Het Aards Paradijs zijn vertrokken ofwel het Abel Tasman National Park. We gaan er een track doen van ruim 15 km ofwel een trampelroute van ruim 4-5 uur. Ook vandaag weer een stralende hemel waarmee we bijna het einde van onze droomvakantie afsluiten.

Met een splinternieuwe boot (www.abeltasmanseashuttles.co.nz) vertrekken we vanaf Kaiteriteri naar een van de baaien en wel de Tongabay. Dit ligt bijna aan het uiteinde van het National Park. We zijn nog niet weg of vergapen ons al aan de prachtige stranden, heldere  water en de strak blauwe hemel die ons over het water naar het Paradijs brengt. Tijdens de route zien we de prachtige bounty baaien  die ons met hun witte stranden en jade kleur water aanlachen. Op deze stranden kom je alleen maar met een bootje en achteraf hebben we begrepen dat de bewoners die hier 20 jaar geleden voor ruim $ 25.000 land en strand kochten nu miljonair zijn want een stukje van dit Paradijs kost al gauw $ 11.000.000,-- Tja…maar weer een staatslot kopen want hier kwijlen we alle twee van…………….oh zo mooi.

Op de stranden zijn géén commerciële voorzieningen maar wel vindt je er kleine mini campings met uitstekende schone en hygiënische voorzieningen.
 


Ons adres nadat we de staatsloterij hebben gewonnen




 Het is dan ook niet verwonderlijk dat veel mensen van baai naar baai trekken en zo hun vakantie een invulling geven. “Os leve Herke hét hie u stukske paradies op erd neergelach.  Vanaf het strand lopen we direct de bossen in en klimmen een stuk de bergen in om vervolgens te genieten van wonderschone vergezichten die je alleen maar op reclamefolders of t.v. ziet.  In gedachten komen weer de jongensverhalen naar boven van piraten en verlaten eilanden, hemels het is niet anders te beschrijven. Wim had het gevoel dat Robinson Crusoe zo om de hoek komt kijken, hij heeft de hele track met een “big smile” op zijn gezicht gelopen.
 
 

Beter erop dan........eronder!

Tot de hangbrug…….toen werd ook deze Nicky Lauda iets stiller want dit was een attractie apart. We hadden hier te maken met een hangbrug van zeker 85 meter lang waar maximaal 5 personen op mochten staan. Je keek behoorlijk omlaag en er kwamen een paar kajakken onderdoor, super mooi. En de bossen, een grote botanische tuin waarvan je de grootte niet kunt weergeven op je foto toestel en ook zelf  weer steeds versteld van staat.

We hebben 4 uur over de track gedaan, ja ja…het gaat steeds sneller. We hebben elke dag ervaren als een cadeautje en merken nu dat de “bodem” zo goed als bereikt is. In ieder geval hebben we ons vandaag voorgenomen dat we nog een keer naar Nieuw Zeeland willen terugkomen want van dit land willen we nog veel meer zien en ervaren.

Dag 39 Golden Bay en de tip voor WML

Waikoropupu Springs "het helderste water ter wereld"

Wat is het lekker als je kunt uitslapen tot 07.30 uur en wakker wordt met een strakke blauwe hemel. Vandaag staat Golden Bay op het programma en gaan we boeken voor een track in het Nelson National Park voor de zondag.

Om in Golden Bay te komen moeten we over de Takaka Hill/berg. De weg, hoe kan het ook anders de Takaka Hill Road, stijgt tot 791 meter. Deze weg doet er maar liefst 25 kilometer en 365 bochten over om, één heuvel, de Takaka Hill, over te komen.  Het regenwater heeft een bizar heuvellandschap uitgeslepen in het marmer en kalksteen. Nicky Lauda krijgt het weer voor elkaar de matrassen van de banken af te rijden en tijdens het bochtenwerk verzameld zich een stukje kunst achter in de camper. Het goede nieuws??? De Keschkes blijven dicht, althans op de heenweg. Het uitzicht is adembenemend en we klimmen behoorlijk over smalle wegen naar boven en komen ook weer over dezelfde smalle wegen naar beneden in een fantastisch dal. De “Ronnies” (melkwagens) scheuren hier met hun combinaties de bergen over (goed voor ruim 30 ton melk) dat je bijna zou denken dat de melk in kaas “geschuddeld” is voor het op de plaats van bestemming is gekomen.

Na de Takaka Hill overwonnen te hebben geniet onze Nicky Lauda van de ravage in de camper en gaan we rustig naar Pupu Springs. Dit is dé plek op aarde voor werknemers van waterleidingmaatschappijen want in 1993 stelden wetenschappers vast dat hier het helderste water ter wereld opwelt.

Zó helder is het water

Hé WML'ers " dit is echt kwaliteit"

Tot op een diepte van 62 meter is het nog bijna volledig doorzichtig. Het effect is spectaculair: waterplanten “zweven” in het water en het lijkt net alsof je in een koraal rif kijkt. Voor de maori’s is dit een “heilige” plek waar men vroeger bij geboorte en sterfte spirituele bijeenkomsten hield. Je wordt ook gevraagd deze plek met respect te betreden en het water niet aan te raken. Wim heeft ook direct een paar foto’s gemaakt voor WML zodat iedereen weet dat niet in Limburg maar in Nieuw Zeeland het schoonste water ter wereld te krijgen is.

De naam Golden Bay heeft te maken met het edele metaal dat de aanleiding was tot de Aorere goudkoorts van 1852. Tegenwoordig is de baai bekend van de lange ongerepte zandstranden die zich noordwaarts uitstrekken tot Farewell Spit. Dit is een unieke, 35 km lange zanderige landtong, de langste ter wereld, die in 1938 tot natuurreservaat werd bestempeld. Deze landtong ligt als een krom zwaard over de Golden Bay heen, een prachtig gezicht met aan de ene kant de “wilde ruige” westkust en aan de andere kant de zandstranden van de oostkust. Een prachtig gezicht. Wat ons wel opvalt is dat je zo goed als niemand ziet zwemmen, niet in de westkust, baaien en ook niet in het oosten. Een antwoord hierop moeten we nog zien te vinden en houden jullie nog tegoed.

We zijn een stukje gaan wandelen van de oostkust naar de westkust bij Wharakiki Beach. Het is maar een wandeling van 45 minuten maar wel ongelooflijk mooi met ruige kliffen, grotten en duinen. De weg ernaar toe begint over een helder groen tapijt alsof je in “Hobbit land” bent. Vervolgens beginnen de duinen en zie je meters en meters wit strand en zijn de duinen best wel hoog. Om aan zee te komen moet je één hoge duin afwandelen. Omdat ik nogal vaak onverwachts de grond raak,  neem ik dit soort heuvel(tjes) meestal rustig waarop Wim roept: “hé Micheltje, je moet de berg als een jong veulen af trippelen en niet als een graafmachine”!. Tja dat zijn nogal van die opmerkingen die het doen en waarvan we spontaan weer de slappe lach krijgen. Gevolg is wel dat ik binnen een paar minuten “onder sta”, en blij ben dat we niet weten hoe we films moeten koppelen aan een weblog want dan hadden jullie van mijn souplesse versteld gestaan. Tja, ik kan het toch niet maken om straks Colo te bellen dat ik een weekje later kom i.v.m een beenblessure, toch?

Klein zandstrandje, toch?

Bij de zee aangekomen word je je weer eens bewust van moeder natuur en voel je je als mensje heel nietig. We hebben lekker genoten aan het strand en inmiddels ook het bewijs gevonden dat we “in het paradijs” zijn geweest.  Aan de kant van de weg staan namelijk borden met de tekst “ There are no fires in Paradise, Golden Bay, lets keep it that way!

Fluwelen grasmatjes waar geen einde aan komt

Na een heerlijke dat gaan we weer terug en doen nog snel een paar boodschappen in het dorp zodat we nog iets te eten krijgen. En daar staat het dan in de schappen: Stroop uit Limburg, bokkepootjes, echte drop, hagelslag van De Ruyter, Groningerkoek, speculaas………..ja ja beste lezers…..een echt Nederlands hoekje bij de Buurtsuper in Nieuw Zeeland. Hoe goed kan een mens zich toch thuis voelen! Ook u bent van harte welkom in Motueka

Dag 38 van Picton naar Motueka “echt de moeite waard”

Het paradijs

Vandaag gaan we in Picton kennis maken met de Queen Charlotte track die 71 km lang is en langs prachtige baaien loopt in de Marlborough Sound. Wij gaan van deze track 15 km genieten en worden er met de boot afgezet en weer opgehaald, mits we op tijd op de afgesproken plaats zijn!

De tocht over het water duurde ruim één uur en ondertussen zijn we naast de Islander die tussen zuider- en noordereiland vaart nog een cruiseship met ruim 2.500 mensen tegengekomen die Picton aandoen. Met name hierdoor wordt het inwonersaantal van dit stadje direct verdubbeld. Maar het meest spannende was wel de zeilboot van ruim € 45.000.000,00 die midden in de haven lag met een mast “van heb ik jou daar”.  Geheimhoudingsplicht ……….dus niemand weet op dit moment nog welke “sterren” op deze prachtige boot vertoeven maar weten wel dat we van dezelfde omgeving genieten.

Onderweg komen we langs verschillende baaien en zetten we op een van de natuurreservaten mensen af of wordt men opgepikt. Dit zijn prachtige lodges verscholen op de eilandjes.

Onze“eindbestemming” is Ship cove vanwaar de een gedeelte van de track gaan lopen (www.teararoa.org.nz) . Op ship cove staat  het monument  ter nagedachtenis aan kapitein Cook en door maori’s, bewerkte houten monumenten.  Jullie kennen besliste het liedje van Kinderen voor Kinderen: ”op een onbewoond eiland..”. Dat is precies het gevoel dat we vandaag hadden. We liepen 15 km door het regenwoud, vogels floten en het uitzicht was om bij weg te kwijlen. Resolution Bay genoemd naar het schip waarmee captain Cook hier voor het eerst aan land ging in 1771 Op de foto’s zijn géén filters gebruikt of kleuren bijgewerkt “what you see is what you get!, een en al schoonheid.

 We hebben ruim 5 uur gewandeld door dit prachtige gebied en zijn neergeploft bij Furneaux Lodge in Bay Endeavour  inled (een baai) waar we om 16.15 uur zijn opgehaald door “onze schipper” die ons om 18.30 uur in Picton weer heeft afgezet. Even een opmerking tussendoor: in nieuw zeeland heb je overal openbare toiletten die staan op de meest vreemde plekken in de natuur en wat denk je?? Echt schoon en een plekje om rustig te gaan zitten en je zonden te bedenken, ha ha

Het liefst zouden we nog een of twee weken bij willen boeken. Er komt een einde aan deze vakantie maar eigenlijk willen we hier niets van weten. We gaan vanavond nog naar onze camping in Motueka om daar te genieten van het Abel Tasman National park en van de Golden Bay. We hebben een hele goede keuze gemaakt weer naar boven te gaan op het Zuidereiland, de zon lacht en laat kroonjuwelen van zonnestralen zien die op hun beurt de omgeving weer als plaatjes voor een prentenboek “aankleden”. Onder weg hebben we moeten constateren waarom deze weg  enkele dagen geleden was afgesloten voor alle verkeer. Hevige regenbuien hebben hun sporen achter gelaten. Wegverzakkingen over vele kilometers waren het gevolg. Desondanks een paradijs voor iedere weggebruiker. En ook hier kwam Nicky Lauda helemaal aan zijn trekken. De “chef van de Keschkes” had niet veel te doen echter, het matras ofwel het kussen kwam van achteren naar voren “gewandeld”  hetgeen bevestigd de enorme bochten op de route!

Welkom op mijn vakantieadres

Om 21.15 uur komen we aan op de camping waar nog veel campers met flikkerende lampjes versierd zijn vanwege de Kerstvakantie. Héél véél mensen, volgeboekt en…………om 22.00 uur kan je er een speld horen vallen.

Dag 36 Van Cristchurch naar Picton “een bekende weg”

De SHW1 van Christchurch naar Picton, 303 km rechtdoor

Gisteravond hebben we heerlijk met een glas wijn in de hand, genoten van onze  “hottob” (jacuzzi). Je kunt je voorstellen dat we geslapen hebben als marmotjes tot vannacht om 04.00 uur weer eens een van onze telefoons aandacht vroeg. Gebeurt de laatste dagen vaker dus ze gaan vanaf nu uit zodat we ongestoord van onze nachtrust kunnen genieten.

Vanochtend zijn we vroeg vertrokken uit Christchurch om vanmiddag in Picton aan te komen. Picton is de plaats waar je aankomt als je van het noordereiland vertrekt naar het zuidereiland (of andersom natuurlijk). Het is een schilderachtig plaatsje dat aan het begin ligt van de Queen Charlotte Sound en is het commercieel centrum van de regio. Als je letterlijk ons reisschema bekijkt zijn we nu weer terug bij het begin van ons avontuur op het zuidereiland hetgeen helaas niet voor het aantal vakantiedagen van toepassing is, helaas. Gisteren zijn we begonnen aan onze laatste week en hebben we naast de weersberichten, ook nog gekeken naar de plaatsen/regio’s die we écht willen bezoeken of activiteiten die we nog willen gaan doen. De keuze voor deze streek was dus logisch omdat we het tot op de dag van vandaag het als een gemis hebben ervaren niet te hebben gezien van het Abel Talsman National Park. Dit park wordt beschreven als een park met schitterende stranden en, volgens de boeken,  een paradijs voor natuurliefhebbers. Omdat het hele eiland de komende dagen last had van de regenbuien afkomstig uit Australië, was de keuze voor dit gebied dus snel gemaakt en wat we ook zouden doen, het hele zuidereiland krijgt “de zegen van boven.”

De weg vanuit Christchurch naar Picton was ook niet moeilijk en onze reisleidster had een vrije dag hetgeen wij concluderen uit haar opmerking: ”na 303 km, rechts af”! Gaande de rit kwamen we veel bekende plaatsjes tegen en werden de foto’s er nog eens bijgehaald.  De “Ronnies” (melkwagens) kwamen om de 15 minuten voorbij en we zijn op een gegeven moment de tel kwijt geraakt. We hebben weer héél véél schapen gezien en geprobeerd enige logica aan te brengen in hun “gedrag” op de velden.  Want daar waar ze met honderden verspreid staan te grazen in het ene uitgestrekte veld, hebben ze aan de andere kant van de weg (bij wijze van spreken) districtsoverleg omdat iedereen op een kluitje bij elkaar staat.

Aangekomen in Picton regent het nog steeds maar zijn de voorspellingen voor morgen goed, ruim 23 graden wordt verwacht, perfect wandelweer. Ook het weekend lacht ons aan en gaan we ervan uit nog een aantal wandelingen in het Abel Tasman Park te gaan doen en de Golden Bay een bezoekje te brengen. Goed dat we ook hier weer gereserveerd hebben want er is geen plekje meer te krijgen, niet voor een camper met of zonder stroom zelfs niet voor een tent. We zijn de stad in gegaan om een hapje te eten. Je zou het niet zeggen maar Picton is een kleine maar heel gezellige stad. Eén grote winkelstraat met heel veel kleine restaurantjes die draaien op het toerisme. In de haven liggen dure boten, hele dure privé boten en een handvol organisaties die gespecialiseerd zijn op wandel- en boottochten.  Wij hebben morgen een uitstapje van een hele dag gepland waarin een stukje varen wordt gecombineerd met een stukje (14 km) van de Charlotte track. Nog even snel de weblog aanvullen met het “verhaal van de dag” en dan slapen zodat we morgen uitgerust de track kunnen lopen en aansluitend richting Golden Bay kunnen vertrekken ruim 180km verder.

Dag 35 Van Mount Cook via Queenstown naar Picton

Druk in gesprek en een camara vol mogelijkheden........

Om te “internetten” bij Mount Cook moet je op de parkeerplaats, naast de receptie, van de campground staan anders is er geen bereik. Omdat we proberen elke dag onze weblog bij te houden stonden we gisteravond met de camper op deze bewuste parkeerplaats. We waren net klaar toen een paar bekende gezichten naar ons toe kwamen lopen. Denise en Ank, echt een verassing. We waren ze per toeval tegengekomen op het zuidereiland in Wangapapa toen we begonnen aan de Tongariro track. Daar hebben we afgesproken samen Nieuwjaar te vieren in Queenstown en komen we elkaar weer tegen onder de Mount Cook. Hoe klein kan de wereld zijn! De dames hadden weer een lodge op stand geboekt (10 personen) en hun limo inmiddels geparkeerd (verschil moet er zijn). Onze camper werd voor deze avond het “thuishonk”, wellicht vanwege de aanwezigheid van onze afwasmachine, alcoholvoorraad en de laptop??

Tot diep in de nacht hebben we vergaderd, foto’s bekeken en sterke verhalen uitgewisseld en om 00.30 zijn de dames weer keurig vergezeld naar hun “buitenverblijf” met de afspraak de volgende dag samen een track van ruim 3 uur te lopen.

En dan……..regen, regen en regen ofwel géén track. Spoedvergadering in de camper, ontbijten en de buienrader voor de komende dagen bekijken. We hebben allemaal 2 opties: 1. Planning volgen met een kans van 90%-100% dat het “Pipesteels” regent of 2. Planning volledig omgooien en de weergoden volgen. We zijn allemaal voor de laatste optie gegaan met het verschil dat wij doorrijden naar Picton helemaal in het noordoosten van het zuidereiland en Ank en Denise in Christchurch en Kaikora blijven vertoeven.

Voor ons is het dus doorrijden 1 dag en overnachten we vanavond in Christchurch en genieten we vanavond nog even lekker van de jacuzzi om morgen in het stralende Picton aan te komen. Dit blijkt tot 8 januari de enige regio te zijn waar de zon schijnt!

Dag 34 The Mount Cook, een ervaring rijker

Een geweldige ervaring om rond de Mount Cook te vliegen

Vanochtend zijn we vroeg opgestaan. Een blik naar buiten vertelt ons dat het weer er hoopvol uitziet om een helikoptervlucht te maken. De weersverwachtingen, met name voor het zuidereiland, zijn slecht en er wordt veel regen voorspeld. We hebben dan ook  een gevoel van “nu of nooit”.  Om 08.00 uur staan we (als enige) aan de balie van “Scenic Heliopter Flights” en wordt geboekt voor de vlucht van 15.00 uur, echter……..onder voorbehoud.

Heerlijk wandelen onder aan de Mount Cook

We besluiten om alvast een kleine track van 2 uurtjes te maken en rijden naar de Mount Cook ongeveer 25 kilometer verder op (www.mount-cook.com)  Een paar Kerst inkopen gedaan (voor 2011) en dan op weg naar ons doel: Kea point. Het weer is prachtig om te wandelen maar boven ons zien we steeds meer wolken de Mout Cook omarmen. We kijken elkaar aan en zeggen niets, ieder met zijn/haar eigen gedachten. Het verlossende woord komt om 14.00 uur als aangegeven wordt dat onze vlucht doorgaat….pffffffffff. Achteraf blijkt dat dit de eerste en laatste dag zal zijn vanwege het slechte weer. De afgelopen 2 weken heeft het voornamelijk geregend en ook de voorspellingen voor de komend dagen zijn slecht.

Met 5 personen gaan we “omhoog” en wordt ons een vlucht van ruim 40 minuten aangeboden. Helaas wordt het niet de Mount Cook maar de andere bergen erom heen. Er staat te veel wind en zoals gezegd is er veel bewolking.  We kunnen wel uitstellen maar dit zou wel eens onze laatste kans kunnen zijn om de gletsjer op te gaan en de Mount Cook op een andere manier te bekijken. Ondanks het matige weer is het toch een super ervaring om met een helikopter tussen en boven de bergen te vliegen.  Wel hadden we allebei het gevoel van “gammel ding zo een helikopter” en spraken deze woorden naar elkaar uit toen we weer veilig op de grond stonden.  Helden zijn we, toch? Neemt niet weg dat het een geweldige ervaring is om op deze manier deze wereldwonderen van dichtbij te zien. Gezellig op een bankje hebben we nog een tijdje gekeken naar de vluchten die “komen en gaan” om vervolgens voldaan aan een vorm van après-ski deel te nemen in onze camper. De wijn staat koud en de muziek aan, goed gezelschap…..what a life!

Waar we morgen naartoe gaan is op dit moment nog een vraagteken. Tot de 8^ste januari is op het zuidereiland overal slecht weer gemeld en gaan we onze route morgenvroeg pas definitief bepalen. We worden echte nomaden die ook de uiterlijke kenmerken gaan vertonen zoals: een lange baard (jeukt behoorlijk) en kapotte knieën (3x raden van wie), diverse geurtjes (reukverdelgers m/v zijn op), verkleurde huid (die begint te vervellen) en de was buiten hangend naast onze “tent”. Maar nog erger, we beginnen ons te realiseren dat dit nomadenleven niet meer zo lang duurt en dat weigeren we nog even te accepteren want we hebben het hier nog steeds reuze naar onze zin.

Inmiddels hebben we te horen gekregen dat de 2^de keer “het inbrekersgilde” heeft proberen toe te slaan op ons huisadres. Gelukkig  heeft Wim vóór onze vakantie ervoor gezorgd dat alles goed beveiligd is en zijn waardevolle spullen veilig elders ondergebracht maar dan nog is dit weer even schrikken. Anita en Pierre hebben de handen vol met alles wat hierbij komt kijken.  Vanaf deze kant nogmaals dank voor alles wat jullie voor ons doen.

 

Dag 34 Van Fairlie via Gerardine naar Mount Cook



Peel Forrest "een kiekje tussen de bomen"



Vanochtend hebben de weergoden ons gebracht naar Gerardine, 48 km verder naar de oostkust. Dit zou een van de weinige plaatsen zijn waar we vandaag de zon kunnen laten genieten van onze aanwezigheid. Om 10.00 uur vertrekken we oostwaarts en lacht het zonnetje ons toe in Gerardine een plaatsje dat ligt onder aan de bergen waar mooie wandelroutes door de bossen gemaakt kunnen worden.

Onderweg hebben we de eerste file meegemaakt in Nieuw-Zeeland. Twee “ronnies” (melkwagens), hadden de vlag uithangen en reden als eerste in een kolonne van ruim 10 auto’s, wij “the Dutch” hebben de rij mogen sluiten. Als je dan bedenkt dat er één weg is tussen Fairlie en Geraldine, kan je je voorstellen dat deze kolonne echt een attractie was voor het rustige ruige landschap waar we doorheen trokken.

Het eerste ongeluk hebben we vandaag helaas veroorzaakt met dodelijke afloop. Nicky Lauda heeft een vogel na het “hiernamaals” gebracht omdat deze helaas dacht onder de camper door te kunen hetgeen niet het geval bleek te zijn.

Voordat we de tracks van Peel Forest Park “eigen” hebben gemaakt, nog even kort het laatste nieuws uit Geraldine. Geen goed nieuws want de regio werd opgeroepen de paraplu’s uit de kast te halen want de komende dagen werd nog slechter weer met heel veel regen voorspeld. De helft van het zuidereiland heeft of krijgt hier mee te maken. En wij……….glippen tot nu toe overal een beetje doorheen dank zij het volgen van “the sun”.

We dachten een track van ruim 3 uur te gaan wandelen hetgeen er uiteindelijk 5 zijn geworden. Onderweg zijn we 2 Nederlanders tegengekomen waar we nog even wat informatie mee uitgewisseld hebben. Ze hadden 2 weken op de Mount Cook gestaan waarvan slechts 3 dagen zonder regen! Wij gaan ons geluk morgen weer proberen en vertrekken na de track richting Mount Cook. Geloof het of niet maar het ziet er hoopvol uit voor morgen. De buien trekken op en men verwacht morgen met de helikopters te gaan vliegen met……………wellicht flying Dutch!



Het uitzicht naar onze campingplaats bij Mount Cook



Vanaf deze kant nog even de felicitaties aan Francine die vandaag 69 is geworden. Een belletje vanuit Nieuw Zeeland en even genieten van de prachtige rode lucht. Avondrood brengt water in de sloot geldt voor morgenvroeg en daarna…………………wordt vervolgd.

En nu...oogjes dicht, snaveltjes toe..........slaap lekker!

Dag 33 Van Lake Wanaka via Mount Cook naar Fairlie “driven bij the sun”

De campground waar we overnacht hebben was echt een plek voor jongeren. De beveiliging was fors aanwezig en er stonden meer tenten bij elkaar dan we tot nu toe gezien hadden. De dag dat we vertrokken was het bij de receptie dringen geblazen van jongeren die een plekje zochten op de camping. Iedereen die alcohol mocht nuttigen krijt een polsbandje en…..een alcoholverbod als het gaat om `wandelen met alcohol`, alleen strikt bij de tent toegestaan! Dat het werk is zeker……..we hebben ook nu weer goed geslapen.

Vandaag was de insteek om naar Mount Cook te gaan wetende dat, willen we ook nog naar Frans Josef gaan, dit de enige weg is die we kunnen “bewandelen”. Maar voor we Lake Wanaka uit zijn gaan we eerst nog gezellig over de (zondag) markt slenteren om met een mooie foto van Milford Sound, verder te gaan. Je raakt echt verwend in Nieuw Zeeland rondom natuuraspecten en het klinkt afgezaagd maar wederom hebben we een prachtige route gereden. Leuk als de tom-tom aangeeft dat je over 132km rechts af moet……….. Maar hoe dichter bij we komen hoe dreigender ook het weer wordt. Ook al is het uitzicht de moeite waard rondom het Natuurreservaat, de stromende regen maakt dat we toch beslissen hier de komende nacht/dagen niet te gaan zitten wachten tot het weer verbeterd. Het is nu zondag en op dinsdag/woensdag wordt redelijk weer voorspeld! Nu is het wel zo dat je in Nieuw Zeeland, met name in deze streek, niet met zekerheid een voorspelling langer dan 2 dagen kunt `loslaten`. Het weer is nog veranderlijker dan de mens dus wagen we het erop om naar Fairlie te gaan en ma of di terug te komen naar de Mount Cook. Tenslotte willen we hier met de helikopter nog een spectaculaire vlucht maken maar wel als we ook echt kunnen genieten van het uitzicht.

Eenmaal de beslissing genomen rijden we verder een kleine 130 kilometer naar het oosten. Nog geen 15 minuten verder veranderd het weer van `pipesteels` naar motregen en warempel gaat de  zon nog schijnen ook en kunnen de zonnebrillen,  en Beppie Kraft,  weer op. In `the middle of nowere` worden we ontvangen op de Top10 camping en nog geen 10 minuten later verkennen we de `stad`. Aangezien bijna alles dicht is kom je elkaar tegen in een restaurant waarin vroegen een bibliotheek was gehuisvest. We zijn tafeltje nummero 4 en hebben net besteld als het vol begint te lopen. Achteraf blijken dit allemaal campinggasten te zijn.  Het eten smaakt voortreffelijk ook al is het even wachten. Ondertussen komen twee verdwaalde doedelzakblazers naar binnen en geven een mini concert hetgeen op onze lachspieren werkt, zeker als een van beide nog een klein dansje vertoont. Terwijl nagenieten van het heerlijke diner zien we  om ons heen irritaties ontstaan vanwege het lange wachten. We zijn vervolgens ruim een uur bezig gehouden door het bekijken van klanten en de manier hoe de bediening bezig was de schade te beperken. Tja schandalig, we weten het, niet netjes ha ha, maar het was ook echt een schouwspel dat zich recht onder je neus afspeelt en dan kan je dit niet negeren. Toen achteraf ook nog wat problemen waren met de betalingen was `de klucht` compleet.

Het was geen spectaculaire dag maar………..we hebben het zonnetje opgezocht en aan onze kant gevonden. Morgen staat een lekkere wandeltocht op het programma en als we geluk hebben draait het weer om en kunnen we snel naar de Mount Cook.

Vanuit een zonnig Fairlie alle goeds gewenst en tot morgen

Dag 32 van Queenstown naar Lake Wanaka “de eerste dag van het nieuwe jaar”

De Lindis pas met niemand voor of achter je..............

Met een stralende hemel zijn we vandaag vertrokken naar Lake Wanake nadat alle sms berichten, mailtjes en telefoontjes waren gedaan. Op de eerste dag van het nieuwe jaar wil je toch even contact met de kinderen en familieleden. We zijn dan ook pas om 10.00 uur vertrokken naar onze nieuw plaats van bestemming wetende dat dit in tijd niet meer dan 2-3 uur in beslag zou nemen.

Als eerste bezoeken we Arrowtown het schildersachtige en best bewaard gebleven goudzoekersstadje in centraal Otago. Van de circa 80 goudzoekersnederzettingen die in één hectisch decennia in centraal Otago als paddestoelen uit de grond schoten, en al even snel weer in verval raakten, is nauwelijks meer iets over, maar Arrowtown heeft zijn speciale sfeer en charme weten te behouden. Het is echt een toeristenstadje en we waren er zeer zeker niet alleen. Maar het was de moeite waard en de cappuccino smaakte weer heerlijk. Voor meer info www.arrowtown.com

 De route naar Arrowtown was weer eens prachtig maar de weg vervolgens naar Wanaka was een plaatje uit het prentenboek. We zijn de Lindis Pass overgegaan, een pas die de verbinding legt tussen het noorden van centraal Otago, Mount Cook en Mackenzie Country. Een bochtachtige weg voert door een schitterend heuvellandschap, volgens sommige het mooiste stukje van Nieuw Zeeland. We waren echt onder de indruk en hoewel Wim weer eens zijn stuurmanskunsten moest bewijzen in een “schakelbak”, heeft ook hij genoten van deze rit en heb ik het “sjweeet” naderhand van zijn voorhoofd “jedept”. Het landschap was heel afwisselend en bovenop de top groeide, buiten gras, niets meer. Respect voor de vele fietsers die over de pas gaan!



Om 14.00 uur zijn we bij Lake Wanaka aangekomen en hebben we nog plaats kunnen krijgen op de KIWI camping. Nieuw Zeeland heeft nu vakantie dus is het van belang tijdig te boeken. Ons reisschema wordt dagelijks aangepast aan de weersomstandigheden dus boeken we niet te ver vooruit en dan kan het gebeuren dat een camping vol is. Dit nemen we voor lief.

Lake Wanaka



Lake Wanaka is een skigebied en wordt wel eens het kleine Queenstown genoemd. Er wonen slechts 3.500 mensen en het stadje is grotendeels afhankelijk van het toerisme. Vandaag was het er druk hetgeen natuurlijk te maken had met Nieuwjaarsdag alhoewel de winkels weer gewoon open zijn om 08.00 uur! Het meer is prachtig en dit was de eerste keer dat we zelf konden zien hoeveel boten er op deze middag bestuurd werden. Rond 16.00 uur was het een gaan en komen van mensen die met “dikke auto’s “ de boten uit het water kwamen halen. De weersberichten gaven aan dat het slecht weer wordt dus …………………..boten ophalen. We hebben samen zeker 45 minuten aan de kant zitten kijken hoe de ene “dikke auto” de andere overtrof en hetzelfde geldt voor de boten die naar onze inschatting zo tussen de € 15.000 tot € 100.000 kosten, nog even los van de echte grote jongens. Dat de Nieuw Zeelanders waarde hechten aan hun auto dat was bekend maar na vandaag waren we er van overtuigd dat het hebben van een auto, een boot en een huis in deze volgorde ook prioriteit hebben.

We hebben een fikse wandeling langs het meer afgelegd en zijn in Beverley Hills van Wanaka uitgekomen. Europese bouwstijlen, steen en geen hout, riante villa’s en een uitzicht waar “je bang van wordt”. Wetende dat het huis vaak op nummero 3 komt te staan, kun je je hun boot alsook de grootte van de auto wel voorstellen. Daarnaast ontbreken de tennisbanen niet, is het gazon gemaaid ( je zou er een kleine golfbaan op kunnen maken) en zijn de bomen in stijl “geknipt”. Ons bankje stond er alleen was er geen koffie dus na even gedroomd te hebben over het staatslot, zijn we weer goedgemutst richting camper gelopen na een tripje van ruim 4 uur.

Het uitzicht van de villa's aan Lake Wanaka

“Thuis” aangekomen hebben we gegrild en is het gaan waaien en waaien…………………boten zullen niet voor niets uit water zijn gehaald denken we dan. Vanavond nog even internetten en kijken naar het weer en dan……………………………